224

suya koyulmuş küçük bi'sarmaşıktı tanıştığımız zaman. gitgide büyüdü, köklendi suyun içinde. hıh dedim, seni artık toprağa ekmenin zamanı geldi de geçiyor bile... sarmaşıklar çabuk büyüyorlar, "sana büyük bi'saksı verelim de hemencik genişleyip yayılabil" dedim.

günden güne büyümek yerine, yapraklarını tek tek kaybetmeye başladı. belki suyunu fazla veriyorum, belki yerini sevmedi, belki... diye diye günler geçti ve bütün yapraklarını kaybetti. hemen hemen ölmek üzereydi. sadece minicik, küçücük, dört-beş cm. boyunda henüz tam açmamış bir yaprakçığı kalmıştı.

bir çiçeğin gözlerinizin önünde ölmesini seyretmek ve bundan sizin sorumlu olduğunuzu bilmek çok fena bir duygu.

radikal bir karar aldım. küçücük tek yaprakçığı -diğer kısımlarını temizledim- yeni ve küçük bir saksıya aldım.

aman allahım, görmeliydin; günden güne serpildi, yeni yapraklar çıkardı, büyüdü, saksısının içini doldurmaya başladı.


neden bö'le mi olmuştu? boyundan büyük bir saksıya ektiğim için.

önce boyuna uygun bir kapta büyütmeli, o büyüdükçe saksısını da büyütmeliydim.

öğrendim artık.

sonra düşündüm. acaba bizim için de geçerli miydi aynı durum?

hani arsızca herşeyi isteriz ya. o da benim olsun, daha büyük evim olsun, daha büyük işim olsun, daha büyük arabam olsun, daha büyük param olsun, daha büyük arkadaşlarım olsun, daha...

asıl soru; ne kadara ihtiyacımız olduğunun farkında mıyız?