42

iki gündür deliler gibi yeme ihtiyacı içerisindeyim. hayır neden oluyor hiç anlamıyorum. gözüm dönmüş sanki! kafamda sürekli "ne yesem? ne yesem?" sabit sorusuyla geziyorum.

dün akşam kestane aldım eve giderken. pek umudum yoktu aslında. daha önceki beş denememin ikisinde zar zor kestaneleri yemiş, birinde fazla zorlanmamış diğerinde ise iki taneden fazla yiyememiştik. kestaneler çok kötü bu sene! bi' tek sibel sevmez kestaneyi tanıdığım insanlar içinde gerçi o çileği de sevmez ama şahane bi' insandır! (yaman çelişki!)

neyse fırında kebap yaptık! yedik hepsini! çok şahane miydi tadı desen hayır derim ama kötü de diyemem
şimdi.

annemlerin kestaneliği varmış küçükken. kestanelik dediği kestane ağaçlarının olduğu yer yani. çok küçükken beni de götürmüşlerdi bi' kere. kestanenin dikenli bi' kabuk içinde yetiştiğini o günden beri biliyorum mesela. çok ilginç gelmişti çünkü. bi' de çalının ağaca özenmişi gibi bi' ağaç diye hatırlıyorum (yanlış hatırlıyor olabilirim). mesele şu ki ordaki kestaneler çok güzeldi. inanılmaz yani. bayramda gittiğimizde küçükananeye sordum. tekrar aşılamışlar ağaçları yani seneye gelsin şahane kestaneler! (küçükanane mevzusunu sonra açıklarım.) zaten annem sinir eder her kestane yediğimizde " ah ahhh!! bizim kestaneler ne kadar tatlıydı! bi' oda dolusu olurdu kışın, akşamları gider gider alırdık! bu da kestane mi?" " anne yapma, bak bu da fena değil hatta baya baya güzel yaa!" " yok yookkk!! o kestaneler nerde bunlar nerde?"