47

sen gölcük'teki evimizi bilmezsin. muhtemelen bahsetmişimdir daha önce ama kapısını açıp salona ordan da terasa çıkıp körfeze bakmadın hiç.

o evdeki son yaz. haziranın son haftası belki tam hatırlamıyorum. güzel bi' sıcak. herkes nereye kaybolduysa artık evde yalnızım. öğleden sonra iki gibi falan olmalı yanlış hatırlamıyorsam. arka tarafına geçtim terasın; yeşil çiçekler küvetlerin içinde, güvercinler ortalıkta. güzel yaz günleri olur ya, onlardan biri işte.

müzik dinlemek için kasetleri kurcalarken (evet, kasetler çoktu o zaman, kopya cdler daha yoktu ya da iki numara bu işlere bulaşmamıştı) ahmet arif'in kasedi geldi elime. yumuşak, kararlı, herşeyi bilen ve çocuk bi' ses evde anlatmaya başladı. terasa çıktım. bi' sandalyeye oturdum.



içerdeki bi' şişe şarap geldi aklıma. sonra bi' ağlamak. içtim. ağladım. şişenin dibinde üç parmak kalmışken telefon çaldı. "ağlıyor musun?" " yoo.. nerden çıkardın. iyiyim." "emin misin?" "eminim." "geliyorum."

ikimiz salonun ortasında bağdaş kurmuş oturur, şarap içerken, terasın kapısından babam girdi. (küçükken türk filimlerinde her ağladığımda babam dalga geçtiğinden sanırım, ağlarken yakalanmaktan hiç hoşlanamam.) benim şiş gözlerimle babamın gülen gözleri karşılaştı, geçti birbirinden.

aynı kapıdan ikinci kez girdiğinde elinde bi' tas yeşil erik vardı. ortamıza bıraktı "mezesiz içilmez."

seni seviyorum fiko.