50

suyun kaldırma kuvvetine rağmen insanın boğulabilmesi için oldukça fazla çaba harcaması gerekiyor aslında.

kontrol hastası bi' insanım ben. çok iyi bir meziyet olmadığının farkındayım ancak belki de iyidir diyorum. önce kendini kontrol edebilmeli insan.

kendi bedenini kontrol edebiliyor olmanın hazzı inanılmaz. böyle düşününce iyi bi'şi bu kontrol olayı. o zaman da hayat çok mu sıkıcı olurdu? fiziksel ya da ruhsal acı çekme durumu olmazdı mesela. açlık ya da soğuk gibi kavramlar da anlamını yitirirdi. bi' süre sonra fiziksel beden bile gereksiz olurdu mesela. kullanılmayan organlar zamanla kaybolurmuş ya. ihtiyacın olmayan şeyleri bedeninde barındıramıyorsun ama hayatında bolca...

neyse, ben şimdilik sadece gıdıklanma aşamasını aşmış bulunmaktayım. evet. gıdıklanmam ben. yok doğuştan değil; ilkokula giderken sanırım, gıdıklanma durumu sinirimi bozmaya başlamıştı. o aralar moda mıydı neydi ya da ilkokul psikolojisi, herkes birbirini gıdıklıyordu.
istemediğin halde gülmek gıcık bi' durum değil mi? kendi kendimi gıdıklayamıyorsam başkası neden gıdıklayabiliyor (gıdık-gıdak-gına-üf) düşüncesinden yola çıkarak insanın isterse gıdıklanmayabilceğine karar verdim ve çalışmalara başladım. bi' süre çalıştıktan sonra (iki numaranın katkılarıyla-çocukken yapacak pek işi yok galiba insanın) işe yaradı. o zamandan beri hiç gıdıklanmam ama zaman zaman özlemiyor da değilim. bazı şeylerin dönüşü olmuyor işte!