73

önceki hafta pazar günü annemle yürüyüşe çıktık. yürüyüş dediysem; meydandan kuleye ordan yüksekkaldırımdan karaköy'e kadar idi güzegahımız. hava o kadar güzeldi ki muhabbet ede ede gezindik.



banyodaki lavabonun musluğu sürekli damlatıyordu. contasını falan değiştirdiler daha önce ama yeterli olmadı demek ki. bizde yeni bi' musluk aldık karaköy'den, iki tane de priz.

ptt binasının yanındaki arada bi' sürü tezgah var. bi' kaç tanesine sorup soruşturup bizim amcayı bulduk, amca dediğime bakma, 45 yaşlarında sanırım. musluk ve prizleri nasıl değiştireceğimizi bi' güzel tarif etti.

sonra balık yedik ama şazi'nin boğazına kılçık kaçınca rezil oldu balık... neyse...

eve gelince o yorgunluğa rağmen -kolay deil az buz yol yürümedik; meydandan mevlevihane'nin orası 2 km. imiş mesela. bu hesapla biz rahat 7-8 km. yürümüşüzdür.- hemen tesisatçılık olayına girdim. süper başarılı bi' şekilde değişimleri gerçekleştirdim.

küçükken evin içinde babamın alet edevatla yaptığı işleri seyretmek çok keyifli olurdu. yardım etmemize de izin verirdi, ucundan kenarından ne kadar olursa artık. gerçi çabuk sinirlenebilen bi' yapısı olduğundan "kızım doğru tutsana şunun ucunu!" ya da "hayır o çivi değil, öbürü diyorum, ince olan!! hay allahım ya! benim çocuklarım büyüdükçe aptallaşıyor!" o son cümle babamın fiks laflarındandır mesela. ama yine de babamla beraber iş yapmak! çok keyifliydi, hala da öyledir. evde temizlik, alışveriş, vs., işler olunca ortadan kaybolan herkesin tadilat, tamirat işlerinde yarışması da zannımca babadan geçme bi' durum.

işini iyi yapan birini seyretmek her zaman keyiflidir aslında, değil mi kuzum?