128

hani geçen gün kabuklardan bahsetmiştik ya, ondan sonra düşündüm de kabuklar o kadar kötü değil aslında hatta seviyorum ben onları. nerde yanlış yaptığını gör diye bi'süre seninle kalır; önce o çok acıyan pembe-kırmızı yer, zaman geçtikçe acısı azaldıkça kahverengiye dönmeye başlar, rengi koyulaştıkça sertliği artar ancak yine de azalarak da olsa acısı devam eder. sonra bi' bakarsın ki yavaşça küçülmeye başlamış, kabuk döküldükçe altından yepyeni bi'deri çıkar. kaşımadan, kurcalamadan gerekli zamanı verirsen ona, sana yepyeni tazecik bir deri sunar.

oysa nasır başkadır; zaman içinde, kendini hiç farkettirmeden gelir, günbegün kalınlaşır. o yumuşak ve pembe yer günden güne sertleşir, sararır, beyaza döner... artık acımaz, güçlüdür, serttir ancak aslında canlı bile değildir ki. acımamak adına, ne varlığının farkına varılır, ne dokunduğu yeri bilir.