130

bazen çok sıkılıyorum ya, aslında en çok kendimden. biliyorsun değil mi?

en korkuncu da bu aslında herşeyde olduğu gibi; kime kızsan, gücensen, sıkılsan yapacağın birşey vardır. oysa kendine karşı o kadar çaresiz kalıyor ki insan.

bu yüzden en iyisi suçu başkalarına atmaktır. inan bana, denedim zamanında. işe yarıyor aslında ama zaman geçtikçe, insan ya sıkılıyor ya kanıksıyor.

kanıksadıysam en iyisi aslında, oh ne mutlu hayat! arada sızlayan yerleri boşver, daha yüksek sesle bağırmalıyım ki diğerlerine, sızılarımın sesi kaybolup gitsin.

eğer sıkıldıysam, oturup annemin kafamdaki bitleri ayıkladığı gibi -zaman zaman söylenerek ve arada hafif şaplaklar atarak- hepsini tek tek bulmak gerekiyor. tahmin edersin ki o anda pek zevkli olmuyor. sonrası, parmakların büzüşünceye kadar yapılmış sıcak bir banyodan -hayır duş asla olmaz- çıkıp, beyaz nevresimli yataklarda yatmaya eş.



hep böyle oluyor, başka birşeyi anlatmak isterken bakıyorum ki bambaşka bi'şeyden bahsediyorum. ne diyordum? sıkılıyorum. yapmam gereken bi'şeyler var da sürekli erteliyormuşum gibi. oysa düşünüyorum, yok.

havadan olabilir. gün içerisinde sürekli giyinip çıkarıyorum, hırkaları, ceketleri. "hasta olmamalıyım, hasta olmamalıyım" diyen sese, "olursan da ol canım, ne olacak yani?" diyorum. hakkaten ne olacak? niye takılmışım bu kadar, hiç farketmeden.

cumartesi günü temizlik yaptım. sanırım sadece kendime yemek yapmaktan hoşlanmıyorum. ne varsa onu atıştırmak daha iyi. yemek yaparken doyuyorum zaten ve yaptıktan sonra canım yemek istemiyor artık. demin tariflere bakarken şehriyeli yeşil mercimek gördüm. canım istedi.