175

hep havadan sudan bahsedilmez ya... oysa güneşi görünce tazelendiğimi, mutlu olduğumu, gün içinde en az yarım saat yürümenin ne kadar şa'ane bi'şey olduğunu anlatmak istiyorum.

aklımdan geçen herşeyi anlatmak istemiyorum sana. moralimi bozacak, canımı sıkacak, ne kadar kötü olduğumu kat be kat abartarak aktaracak kelimeleri kullanmayacağım. yo, sadece sana
karşı değil, kendi kendime de söylememeye söz verdim.

birinin sana acıması kötüdür ama insanın kendi kendine acıması daha da fena... zannediyoruz ki kendimizi ne kadar acındırırsak o kadar seviliriz. hele biz kadınlar, savunmasız kalmış minik kedi yavruları gibi davranma hevesini kimden aldık acaba? güçsüz ve çaresiz olduğumuza inanmak ne kadar kolay. üstelik hemen hemen hiç denemeden...