69

evet çok hastaydım. hayır, kendimi acındırmak için söylemiyorum, bütün çıplaklığıyla gerçek bu. o kadar hastaydım ki görsen inan ağlardın. nineler gibi uyukladım öğle yemeklerinden sonra ve buna rağmen saatin 21.30'u gösterdiğini zor gördüm. günde takribi 15 saat uyudum sanırım. tabii ki telefonlar susmadı (yalan), eve çiçekler yağdı (külliyen...), annem ziyaretçilere çay yetiştiremedi(çarpılıcam). neyse bugün biraz daha iyiyim. zaten güneş de çıktı artık. sanırım botları yavaştan kaldırma zamanı geldi.

evde uyanık olduğum vakitlerin bi' tanesinde wim wenders'in paris,teksas'ını izledim. (festival'den önce bizim evde!)filim eski olduğu için (1984) çok objektif bi' değerlendirme yapamayacağım sanırım. ağır ilerledi, filimin sonunda beklenen karşılaşma ve diyalog aslında değişikti ama beni çok etkilemedi. seyretmeseydim bi'şi kaybeder miydim? pişman olur muydum? hayır.

zorunlu olarak evde oturmak hatta evde oturmayı bırak zorunlu olarak bi'şiler yapmak kadar can sıkıcı bi' durum yok bence.



kendi kendime konuşurdum sürekli, sana yazmaya başladığımdan beri konuşmalarımın bi' kısmını sana ayırdım. evet, bende yazmak istiyorum onları, üstelik çok daha güzel şeyler söylüyorum ve bazen o kadar enteresan şeyler söylüyorum ki -kendime ya da sana-

"bunu unutmamalıyım!" diyorum. "evet! unutmamalıyım! çok güzel bi'şi bu!"

ama malesef unutuyorum anlayacağın gibi. gerçi daha önce söylediğim gibi bi' moleskine'im var ama olmuyor ki kuzum; otobüste mesela (onların içindeyken sürekli konuşuyorum ya hepsi yazılacak kadar önemli olmuyorlar.) çıkar çantadan defteri kalemi de yaz! olmuyor, olamıyor, üşengeç bünyem

"tut aklında da inince yaz bari, ne o ö'le "çok önemli bi' yazarım" da "hayat memat meselesi bi' kurgu yakaladım, kaçırmam lazım havaları?""

diyorum kendime.

"evet" diye kabul ediyorum sessizce. "aklımda tutarım hem, bu sefer tutarım evet! kolay!"