70

yine herkes seferber oldu güneş tutulması için.


99'daki tutulmada gölcük'teki evdeydik. nasıl olduysa ananemde bize gelmiş o gün. pek evini bırakıp kızlarına ya da gezmelere gitmez, değişik bi' kadındır. hatta aslında çok ilginçtir. neyse kuzum, evde televizyon açık, herkes yaz günü neşesi içinde, keyifli bi' gün.

"anane, güneş tutulucak biraz sonra biliyor musun?" diye sordum.
"tutulmaz."
"nası' tutulmaz? tutulucakmış işte, herkes onu bekliyor?"
"tutulmaz, tutulmaz..."
"ama tutulucakmış işte! öyle diyorlar."
"tutulmaz diyeruuum"
"tutulcakmış!!"
"tutuulmaaazzz!"
"peki."

dumura uğramıştım. ama bi' yandan ananemin rahatlığı hoşuma gitmişti. kendi dünyasında herşey o kadar netti ki güneş tutulmasından sonra ne yapacağı ya da ne söyleyeceğini daha çok merak etmeye başlamıştım.

ananemin durumu böyle olunca iki kat aşağıda oturan babanemi merak ettim. tam tutulma başlamıştı ki ben kendimi merdivenlere attım. apartmanın serinliği içinde, iki katı patır patır indim hemen, kapıyı çaldım, kapıyı açan babanem hemen oturma odasına geçti;

"aaa... niye ağlıyosun babane? bi'şey mi oldu?"
ağlama sesleri...
"babaneee!! n'oldu yaa... söylesenee!! neden ağlıyosun??"
"yok birşey."
"nası' yok bi'şi?? söylesene..."
ağlamasının arasından
"canı yanıyor..." lafını anlayabildim.
"kimin canı yanıyor? bi'şi mi oldu? düştün mü?"
"yokk... benim değil, onun?"
"kimiiinnnn???"
"güneşin."
"...."
"nası! yani? ona mı ağlıyosun sen?"
"evet, nasıl canı acıyordur şimdi onun" derken ağlamaları arasına bi' iki dua sıkıştırıyordu. rahatlamıştım ve gülmeye başladım;
"aman babane yaaa... bende sana bi'şi oldu sandım, ödümü kopardın, bi'şey olmaz ona, hem canı yanmıyor ki, birbirlerine değmiyorlar bile"
"yok yok, canı yanıyor onun şimdi..."

babanemi bırakıp ananeme bakmaya çıktım hemen, bi' yandan güneşe tabi...

"ananeeee!! hani tutulmazdı, bak her taraf karardı! tutuldu işte!"
"geçerrr!!"
"...."