121

herkesin hayatında rol model olan insanlar vardır. bazen farkına varırız bazen hiç farketmeyiz. hayatımıza girip-çıkan-kaybolan-tekrar gelen-sonsuza karışan insanlardan herhangi biri olabilir. sanırım her kız çocuğu gibi benim ilahım da babamdı. kocaman elleriyle "bilimsel fiko"... annem klasik türk ailesi ev kadınını temsil ederdi fikonun bilimselliğine karşı ve ben babasının kızı olmaktan gurur duyardım gizliden gizliye.

yaşananları üstüste biriktirip, birikenlerin üstüne çıkıp baktığımda; annemi farkettim. inanılmazdı. hayranlık uyandırıcıydı. dokunduğu yeri aydınlatan sonsuz bi' sevgi ve enerji kaynağıydı.

yapmacık mıydı? hayatı çok mu güzeldi? kendini mi kandırıyordu? kimden ne bekliyordu ki? neden?

her gün, beni daha da umutsuz ve çaresiz yaparken onda bu kadar güçlü ve ışık saçan neydi? "nasıl yenilerse gün, yenile gün be gün ve yinele!"* diyebilecek kadar güçlü olmak için lâzım olan ve bende olmayan neydi?

belki inanç, belki adalet, belki aşk...

sonra, herşey berbatken gelen bir telefonun, dünyayı panayır yerine çevirmesi gibi oldu... sen ne görürsen o'ydu dünya... mesele gözlerini nereye çevireceğine karar vermekti... baktığın şeyi gerçekten görmekti... yaptığın her şeyin, aldığın her nefesin hakkını vermekti...


annem bana aşkı öğreten kadındır.

aşkın ancak varolan herşeye karşı duyulduğunda ne kadar büyük ve gerçek olduğunu farketmemi sağlayan öğretmenimdir.





* konfucyus