134

geçen gün nothing ile konuşurken insanın yaptığı işle tamamen bütün olması durumundan bahsettik biraz. hani olur ya, sadece o işi yapmak... o anda; mesela bi' çiçeği sularken, soğanı doğrarken, gökyüzüne bakarken, çayın şekerini karıştırırken, sadece yaptığının farkına vararak, hakkını vererek yapmak.



ben şehirlerarası ilişkilerin yürüyeceğine inanmam pek, ister deneyim de ister gözlem, sözüm meclisten dışarı ama böyledir bence, şehiriçindekiler çok mu şa'ane yürür meselesine ise hiç bulaşmıyorum... neyse kuzum sonra bugün derin'le konuşurken arada mesafe olunca herşeyin ne kadar güzel olduğundan bahsediyoduk. evet biliyorum demin söylediğimle ters gibi duruyor ancak değil, şöyle ki; ben güzel olmaz demedim, yürümesi zor dedim. neden güzel oluyor? çünkü özlem var, vuslat olunca ne yapacağını şaşırıyor pamuklara sarıyorsun. oysa hayatın rutini içinde kaybolunca, sevmeyi bile unutuyoruz. geçen gün deniz bir yazı yazmış özlemek üstüne, tam da öyle aslında, yanımızdayken bile özlediğimizin farkına varmak da mesele...

""Seni öz-ledim" dediğinizde "Seni özümsedim." , "Sen özüme karıştın.", "Sen bana benim kadar yakınsın, şah damarım gibisin." gibi şeylerden bahsederiz.

Siz özlenecek kişiyi özünüze katarken bu farkedilmiyor sanırım. Nefes almak gibi. Sizin nefesinize karışıp özünüze ulaşıp oraya yerleşiyor. Ne zaman nefesiniz kesilir gibi hissettiğinizde uyanıyorsunuz. "Seni özlediğimin farkına vardım" diyorsunuz.Bu durumda insan özlediği kadar özgürleşir de.

Özümüze ne kadar çok şey katıp zenginleştirirsek o kadar derin ve büyük olmaz mıyız?"

deniz'in bahsettiği sanıyorum -ki izinsiz kopyaladım yazılarını, affet beni!!- daha çok şahısla ilgili bir durum. işte bunu herşeye katabildiğimizde ve sahiplenme duygusundan arınmış olarak yapabildiğimizde hepimiz çok daha mutlu olucaz...

özlemin tadına vardığın bir gün diliyorum sana bugün kuzum...