135

evden çıkmadan önce her seferinde tereddüt yaşayıp, yine sonunda tedbirli davranıyorum. anladım ki benim yapım böyle, tedbirli bir insanım. söyleyince pek hoş ya da cazip gelmiyor kulağa ama artık kabul ettim.

şu geçiş mevsimlerinde ne giyeceğimi hiç bilmedim, oysa düşündüğüm zaman ince ve kat kat giyinmek lazım diyorum, ancak her seferinde yine şaşırıyorum. geçiş dönemlerinde de böyle olurum ben; suratıma boş bi' şaşkınlık ifadesi oturur, kalakalır, öylece seyrederim. içimden bi'şeyler söylesem de emin olamam, emin olamayınca susarım, suskunluk daha da suskun olmayı getirir, iyice kıpırdayamam.

otobüste yanımda duran takım elbiseli fedaiden bozma apartman görevlisi kılığındaki amca, feci halde ter kokuyordu. kaçtım, kapının yanına gittim. öyle bir yorgunluk var ki üzerimde günlerdir, demire kalçamı dayayıp ellerimle yukarı tutunup -ne ki o tutmalık şeylerin adı?- bıraktım kendimi, belki biraz daha bıraksan uyuyabilirdim. demiştim değil mi en rahatsız yerde uyunduğunu en doyulmaz uykuların...

otobüsün içindeki hava o kadar nemliydi ki, kesin yağmur yağıcak bugün dedim. küçükken bilemiyor insan böyle şeyleri. mesela annem "romatizmalarım başladı yine, kesin yağmur yağıcak!" ya da babam gökyüzüne bakar "hımmm, yağmur geliyor..." falan derlerdi, anlamazdım. büyümek tecrübe mi demek?

nemli hava insanın sinirini bozuyor, sıcak desen sıcak, soğuk desen soğuk değil...

otobüsten inince birden bir rahatlama geldi, evet serindi işte, harikaydı. giydim montumu, parkın içine daldım. bütün gün yürümek istedim, oysa en fazla on dakikaydı hakkım. ne zamandır ilk defa ciddi ciddi işi asmak istedim, telefonu kapayıp öylesine yürümek istedim.