136

aslında şimdi günün tam bu saatinde ve tamburada çalarken, üstelik etrafta bi' o kadar sessizken ve soğumaya yüz tutmuş istanbul sonbaharında, belki de çok farklı şeyler söylemeliyim. ama uykusuzluk beni sinirli bir insan yapıyor. evet malesef bu da var; tedbirli ve uykusuzluğa dayanıksız biriyim. üstelik gürültücü insanları da sevmiyorum, hayır canım neden nefret edeyim, o kadar değil, sadece sevmiyorum işte.

otobüste yan koltukta oturan kız mesela, hem mütemediyen burnunu çekip -içinde birşey olmayan burun çekilince borazanvari bir ses çıkartabiliyor- hem de sakız çiğniyordu ki aslında bu iki eylemin bir arada yapılması hem kendi hem etraftaki insanların ruh ve beden sağlıkları için hiç iyi değil.

sonra o şişman teyze... hani şu sadece köprüyü geçene kadar, bir durak binen. genelde rastlaşıyoruz; hergün aynı saatteki otobüse binme dakikliğini gösteremeyen ben miyim yoksa o mu çok emin değilim. neyse konuyu dağıtmayayım, neden bu teyzecim her sefer başkalarından akbil istiyor? üstelik elinde hazır bozuk paralarıyla...

gittiğim yol hepi topu yirmi dakika olmasına rağmen hava sıcaklığının hissedilir derecede -bu iki kelimenin biraraya gelince hem bilinmezlik hem de kesinlik içermesi ilginç di' mi?- değişmesinin sebebi nedir?

sonra kafamı kurcalayan daha bir sürü şey var aslında; mesela, uçakların o ağırlığa rağmen nasıl olup da uçabildiklerini bilimsel açıklamalar aklıma yatsa da mantık olarak pek algılayamıyorum. bi' de gemiler tabi, gerçi onlar daha anlaşılabilir. hele telefonlar! sesi tellere yükledin hadi tekrar nasıl çözüyorsun?

bunları boşver sen, aslında can sıkıntısından düşünüyorum, böyle boş şeyler düşünmek insanı dinlendirebiliyor.

dün bi' kaç düğüm öğrendim; sekizli, kelebek, camadan, pursik, kazık... bi' de bu düğümleri kullanarak ipe tırmanıp inmeyi...