173

bazen istemeden kırıyorum insanları. özellikle de en yakınımda olanları. nedense en berbat, en çekilmez, en aksi, en kaprisli olduğumuz zamanları çekmek zorundalarmış gibi saçma bi' fikir var kafamızda.

ona da kapris yapamayacaksam, dertlerimi peşpeşe ekleyip anlatıp onu boğamayacaksam ya da öfkeme akıtacak yer aradığımda tam gözümün önünde olmayacaksa, ne anlamı var bütün kan bağlarının, dostluk ve sevgi yeminlerinin değil mi ama??

en çok sevdiklerimizi kırmak neden en kolay? hele kaybetme korkumuz yoksa, korkunç canavarlara dönüşebiliyoruz kolayca...

belkide, insanların yakınlarının ölümlerine bu kadar üzülmelerinin sebeplerinden biri de budur; pişmanlık...