213

dün sabah annemle karşılıklı oturmuş kahvaltı ederken apartmandan sesler gelmeye başladı. ilkini çok önemsemedik, malum alışkınız biz olaylı günlere. kulak verince anladık ki biri kapıyı yumrukluyor, bi'kaç kere olunca "anne bi'bak istersen" dedim. kalktı, biraz sonra içeri girdiğinde "yukarı -üstümüzdeki daire oluyor- temizliğe gelen kadın kapıda kalmış, bende çağırdım gelsin burda otursun diye" dedi. "iyi yapmışsın tabi..."

neyse ablamız geldi. sevgiymiş adı, tanıştık. kahvaltı soframıza buyur ettik ki bilirsin meşhurdur şazi'nin hazırladığı kahvaltılar. neyse, kuzen de bize gelmişti bi'gece önce, o da kalktı. dört bayan kahvaltı muhabbetimiz başladı.

normalde evin anahtarı varmış onda fakat hırsızlık olaylarından sonra yukarıdakiler de ek olarak bir demir kapı yaptırdılar. onun anahtarı olmadığından kapıda kalmış. "uyuyorlar heralde daha, duyuramadım sesimi, erken geldim ben biraz. dönüş yolunda trafiğe yakalanmamak için erken çıkıyorum" diyor.
"nerde oturuyorsunuz?" diye soruyorum bende bunun üstüne.
"avcılar."
"uzakmış..."
"evet."

"hırsız korkusundan yaptırdılar demek demir kapıyı"
"evet."
"çok arttı hırsızlık, önceden kapkaçtı, şimdi o azaltı, evlere giriyorlar."
"geçen gün bize de girdiler." diyor sevgi abla, "çocuklar bana bi'telefon almışlardı hediye, onu almış, ondan önceki girişlerinde de çocuğun üniformasını, cüzdanını, pantolununu falan alıp çıkmışlar..."
"üniformayı bile?? vay canına, gerçekten n'olucak halimiz?"
"aç millet evladım" diyor.

laf lafı açıyor. adını bu laflar arasında öğreniyoruz aslında.

"sevgi benim adım" diyor.
annem atlıyor hemen;
"aaa.. sevgileri çok severim ben, bizim sevgi abla vardı, sonra sevgi...." falan diye giriyor hemen lafa...
"sevgilere kader pek gülmez ama." diyor bizim sevgi abla. belli ki onun kaderi de gülmemiş, öyle anlıyoruz.
sonra yine laf lafı açarken açılıyor, sevgi abla başlıyor anlatmaya...
"üç tane çocuğum var benim" diyor, "allah bağışlasın, tek başıma büyüttüm hepsini, temizliğe giderek"
"bak sen hırsızlık yapmamışın, kötü yola düşmemişin, çalışmışın büyütmüşün, demin diyordun ya açlar o yüzden hırsızlık yapıyorlar diye, sen niye yapmadın peki?" diyorum, biraz da konuşturmak için. defalarca anlatılmış -belki en çok kendine- hikayesine başlıyor.

zengin ve kalabalık bi' aileye gelin gitmiş. kocasını da çok severmiş. bi'gün en yakın arakadaşıyla yakalıyor kocasını, dünya yıkılıyor tabi başına. yalan söylemiyim 8-9 sene çekiyor sanırım, boşanmıyor. "çok ağladım" diyor, "gece gündüz ağlardım. yine bi'gece -çok ağlamıştım ama o gece- uykuya daldım. biri geldi omuzumu dürttü. "yeter artık, kalk ayağa dedi" o bana çok dokundu. karar verdim, kalktım ayağa"

"allah seni inandırsın, hiç suçum yok, geldi kapıyı çaldı. açar açmaz yüzüme bir yumruk attı." şakağını ve burnunu gösteriyor, "hala çatlak..."

"çok severdim, yani bi'allah bi' o vardı. o gece, döverken, tam şurdan" eliyle göğsünün tam ortasını gösteriyor, "bi'şey çıktı boğazıma, iplik sandım biliyo musun? bu ne ki dedim, sonra anladım ki ona olan sevgim o gece çıkmış..."

sessiz, hala güzelce, duru yüzlü bi'kadın...

çayını içti, bi'şey yemedi pek.

"çocukları alıp eve çıktım. para yok, evde bi'şey yok, mahallaye yeni taşınmışız kimseyi tanımam. çocuklar tutturdu,
"anne televizyon seyredelim, çizgi film başladı"
ne televizyonu? kime gideriz?
"anne televizyon seyretmeye gideliiimmm..."
haftada yedi gün çalıştım, günde iki işe gittiğim olurdu, sırf okusunlar diye, liseden sonra okumadı hiç biri, çalışıyorlar..."

kahvaltı sofrası kalıyor. ben kalkıp yola çıkıyorum.