167

geçen akşam, sanırım 22.45 kabataş motoruna yetişmeye çalışırken, yanımdan geçti...

ya da ben onun yanından geçtim demeliyim. hızlı yürümeme ve karanlık olmasına rağmen farkettim, ağlıyordu.

yıllar önce izmit-adapazarı treninde, bi' vagon dolusu insanın tam ortasında ve bi' o kadar dışında bi' dünyada ağlayan, daha doğrusu heykel gibi kıpırtısız yüzünden gözyaşları akan bi' kadın görmüştüm. hala aklımda yüzü...

insanların yanında ağlamanın genel sebebi yardım istemek, acındırmak, destek bulmak gibi gelir bana ve hiç haz'etmem açıkçası. çığırtkan edasında akıtılan yaşlar şov dünyasını çağrıştırır, kaçarak uzaklaşmak isterim.

bi' insanın herkesin ortasında ama hiç kimseyi görmeden, sessizce ağlaması ise inanılmaz etkiler beni.

yanına gidip bi'şey söylemek istersin... olmaz. ne söyleyeceğini bilemezsin. "küçük acılar konuşulabilir ama büyük acılar dilsizdir." demiş seneca. sadece yanında olmak istersin, acısına saygı duyarsın.


acı enteresan bi'şey kuzum. üstüne çok değişik şey söylenip yazılabilir ama bi' insanı acı çekerken görmek... çaresiz kalmak...

insanın sadece kendi başına aşabileceği, yaşaması gereken şeyler var; kendinden başka kimsenin onun için yapabileceği birşeyin olmadığı anlar.

o anda bunun farkına varıp, kendi ayaklarının üstünde tekrar ayağa kalkmak; insanın kendi kendisine karşı kazandığı, iradesini denediği en büyük anlardan biri.